ГЭГЭЭН САРНЫ ТУУЛЬС
Дуурлиг хөх
дэлхийн алтан аньсагыг сөхөж
Дугариг цагаан
саран цээжний мандалд туяарлаа
Цаглашгүй
цэмцийгч ариун тунгалаг хурмастын салхинаа
Цангинан
урамдагч мөнгөлөг хус мод мөн өө би
Залуу насны
минь ариун зандан мөчрийн доогуур
Зам алсын
гэрэлт шувууд зэллэн зэллэн өнгөрнөм
Сэтгэлийн
алтан навчсаар чамайгаа би хучъя
Намрын гэгээн
огторгуйд ангир нэгтээ гунганана
Намайг хүн
болгосон буурал уулс бодлогоширно
Одож буй
цагийн хаялга цээж алгадаж
Орь насны
сэтгэлийн мөчирт мөнгөн цан бурзайна
Хайрлан дурсахын
улирал намар цаг юм шүү
Хараацайн
мөнгөлөг хөмсөг чиний минь зүүдэнд гэрэлтээсэй
Сэтгэлийн
алтан навчсаар чамайгаа би хучъя
Сэрүүн намрын
эрхээр алтан хунх булгарна
Сэтгэл нь
гэвч хэвээрээ шаргал туяа солонгорно
Агтын галбир
торголсон хээрийн цагаан сарнаар
Алтан шашир
салхинаа өвгөн хүн шиг л санааширнам би
Цөөрмийн
ногоон жүнз алтан мэлхийгээ залгиад
Цөөхөөн цагаан
зэгс уянгат хөгжмөө зогслоо
Сэтгэлийн
алтан навчсаар чамайгаа би хучъя
Цагаан салхит
уулс буурал мананд умбана
Цаг цагийн
аяс цээжин дундуур харгина
Шунхан зэгсний
найгалдахад ангир шувууд зовж
Шуургалан
үсчих навчис улаан түймэр шиг бослоо
Аргамаг үүлсийг
хөвсрөгдөх намрын гэгээн аялгуунд
Амраг минь
чинийхээ дэргэдээс би цагаан цүү шиг шидэгднэм
Сэтгэлийн
алтан навчсаар чамайгаа би хучъя
Намрын тунгалаг
мөрөн саран доогуур урсана
Нандин залуу
цагийн нимгэн бодол сарнина
Анирхан хөх
хурмаст цагаан үүлсийн тэртээх
Ариухан учралт
зөргийг минь буурал хяруу бүрхжээ
Зүсрэн ирэх
бороо цээжин дундуур салхилаад
Зүрхний мөнгөн
шүүдэр аяар нэгхэн бөмбөрнө
Сэтгэлийн
алтан навчсаар чамайгаа би хучъя
Салхин зүгээс
цэцгийн цагаан цоморлиг шүхэрлэнэ
Саяхан залуухан
явсан ижийн минь тарнийн гэгээ үзэгдэнэ
Цалгилан
үелзэх намрын үүлс өмнийг зорьж
Цагийн салхины
үнэнч ариун аялгуу сонсогдоно
Мөрөн голын
ус тунгалагшин цалгихын чинээ
Мөн чиг хөгжимлөг
сэтгэлээр ертөнцийг хайрлах юмсан
Сэтгэлийн
алтан навчсаар чамайгаа би хучъя
Ганцаар цайвар
саран нуурын хөвөөнөө явгална
Ганьхан уяхан
түүнийг одоо хэн хайрлана вэ
Нэгээхэн
дурсгалт шагшуурга цагаан туульс исгэрээд
Нимгэн үүлс
гэрэлтэж ертөнцийн авир зөөлрөв
Өдрийн цагаан
гэгээ үргэсэн шувуу мэт үзэгдэвч
Өнгөрсөн
сар жилүүдийн хойноос нулимс унагамгүй санагдана
Сэтгэлийн
алтан навчсаар чамайгаа би хуъя
Эртний буурал
наран хяруут талаар бөмбөрнө
Эрдэнийн
мөнгөн хайлаас эрвэн сэрвэн ганхана
Цаст уул
минь нисчих шиг цагаахан шөнүүд эзэнгүйрээд
Цармын гэрэлт
цэцэгсийг мөндрийн зурвас дайрлаа
Нандин дурсамж
хөглөсөн зүсрээ цагаан бороо
Нарийхан
цэнхэр зөргөөр марал буга шиг л ирдэгсэн
Сэтгэлийн
алтан навчсаар чамайгаа би хучъя
Аяншсан борлог
үүлс сарны гэрэлд цайрна
Алсаас орон
гэрээ санаж хуучин дугтуйг задалнам
Хяруут өвсөн
дундуур буурал зам татуулан
Хэн нэгэн
бүсгүй хүүгээ хөтлөөд алхжээ
Үргэлж мөнх
амьдрал, гэгээн хайрын төлөө
Өдөр өдрийн
нарны алтан амсрыг зуунам би
Сэтгэлийн
алтан навчсаар чамайгаа би хучъя
Жингийн цагаан
шамрага холын ууланд шуугина
Жил сарын
урсгал буурал долгис хаялна
Хөвөөнд нь
бодлогоширч өссөн ертөнцийн бөөр шаргалтаад
Хүмүүний
дурсгалт амьдрал аниргүй цагаан будантай
Намрын гэгээн
сарнаар сэтгэлийн цулбуур алдуулан
Нарийн шаргал
үүлсийн мөнгөлөг дэл хийснэ
Сэтгэлийн
алтан навчсаар чамайгаа би хучъя
Хаш чулуун
дээр туссан сарны гэрэл цэцэглэнэ
Хайрлал ариуслын
төлөө л амьд яваагаа мэдэрнэ
Анирхан хөх
тэнгэр, газар усны тарнич
Ариухан намар
цаг бол бурхны сэтгэл мөн өө
Цэнхэрлэн
бөмбийх орчлонгийн алтлаг өвсний зовлонгоор
Цэлэлзэн
догшрох цээжний минь алтан амсрыг зуугаач
Сэтгэлийн
алтан навчсаар чамайгаа би хучъя
Сайхан цагаан
үүл сарны наагуур нүүнэ
Сая жилийн
тэртээх өвгөн хурмаст аяншина
Дээдэс минь
хайрлаж, дурлаж дуулалдан давхиж явсан
Дэлхий нутаг
минь хүрэнтэж гэрэлтээд шаргалтан бөмбийнө
Орчлонг өрөвдөм
манхайх цагаан шөнийн туяанд
Огторгуйн
шивнээг минийхтэй эндүүрэгч гэнэнт минь ээ
Сэтгэлийн алтан навчсаар намайгаа
одоо хучаач…
